αλλαγή ώρας.το κάλεσμα είναι στις 7.30μμ στο Εργατικό κέντρο

Μετά απο την προσυγκέντρωση που πραγματοποιήθηκε απο το αυτόνομο στέκι Baruti και αλληλέγγυους στην πλατεία Δημαρχείου κατευθυνθήκαμε προς το εργατικό κέντρο με πορεία. Εκεί μετά απο παρέμβαση συντρόφων διακόπηκε η ομιλία των εργατοπατέρων και καλέστηκε πορεία. Η πορεία πέρασε απο κεντρικούς δρόμους και απο την αγορά της πόλης με δυνατό παλμό και μεγάλη συμμετοχή για τα τοπικά δεδομένα.

Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας

Μίσος ταξικό

Αυτόνομο στέκι Baruti

Η κοινωνική θέση του εργαζόμενου…. [ανάποδα με τα χέρια στις τσέπες]

Τα τελευταία τριακόσια χρόνια τα συστήματα οργάνωσης της παραγωγής και της κατανάλωσης στηριζόταν στη μισθωτή εργασία. Σε όλες τις διαφορετικές τις εκδοχές, καπιταλιστική, κρατικοκαπιταλιστική, κρατικοσοσιαλιστική κλπ ο εργαζόμενος πουλούσε την εργατική του δύναμη στα αφεντικά, (καπιταλιστικά ή κρατικά ή και τα δύο) για έναν μισθό, διαπραγματευόμενος την αξία της σε έναν διαρκή οικονομίστικο αγώνα και όχι μόνο. Η βασική μορφή οργάνωσης του αγώνα αυτού ήταν η συνδικαλιστική. Τι έχει αλλάξει όμως;

Οι επιχειρήσεις διαχέονται σε ολόκληρο τον πλανήτη εκμεταλλευόμενες κύρια τις νέες τεχνολογίες της πληροφορικής και γενικότερα της κυβερνητικής. Παράλληλα αναδύεται το μοντέλο του ελαστικού ή επισφαλή εργαζόμενου. Στην εποχή μας πλέον η ελευθερία κίνησης κεφαλαίου, εργασίας και εμπορευμάτων είναι το μότο της καπιταλιστικής κυριαρχίας.

Αυτά όμως είναι ένα μόνο κομμάτι του παζλ της κοινωνίας μας. Οι αλλαγές αυτές στηρίχθηκαν πάνω στην κατανάλωση, την οποία όμως πλέον δεν την εξασφαλίζει το κράτος αλλά οι τράπεζες, με τους πολύπλοκους μηχανισμούς πίστωσης. Ο εργαζόμενος πλέον είναι μέρος της μηχανής στην παραγωγή, στην κατανάλωση, το θέαμα, το λάιφ στάϊλ, είναι υπήκοος και μέρος του εκάστοτε target group, είναι θύμα, θύτης και δημιουργός της επόμενης διαφήμισης που τον αφορά.

Εξουσία: αυτή η σκύλα της καταπίεσης. Λες να προτιμήσω την αδελφή της Χάρυβδη

Oι κυριαρχούμενοι γουστάρουν τις “επίχρυσες” αλυσίδες τους. Ο μηχανισμός της ταύτισης της επιθυμίας των κυριαρχούμενων με τους μηχανισμούς της κυριαρχίας διαμορφώνεται γύρω από την ασφάλεια της υλοποίησης αυτής της επιθυμίας. Η εξουσία αναπαράγει την δομή της αγίας οικογένειας σε όλα τα επίπεδα της καθημερινότητα σας: κράτος, επιχείρηση, ΜΜΕ, έλεγχο… Ο κυρίαρχος πατέρας-μητέρα, αρχηγός, ειδικός/η, διευθυντής/τρια, πολιτικός αντιπρόσωπος, καθηγητής/τρια, εξασφαλίζει στον κυριαρχούμενο τα μέσα της διατήρησης του. Όλες οι σχέσεις εξουσίας έχουν παράλληλα δύο στόχους: το άτομο και τον πληθυσμό.

Εργασία – Επιστροφή στο μέλλον……. Ας ζήσουμε στο διαρκές μετά.

Είμαστε άντρες/γυναίκες, εργαζόμενοι, υπήκοοι, μαθητές, οπαδοί, με μία ή περισσότερες εθνικές αναφορές, τηλεόπληκτοι, καταναλωτές, περσόνες στο διαδίκτυο κλπ κλπ κλπ, προσωπικές ταυτότητες της οποίες διαχειριζόμαστε στη ζωή μας. Η διαχείριση αυτή γίνεται μέσα από την κίνηση μας από θεσμό σε θεσμό, οικογένεια, σχολείο, στρατός, κράτος, εργοστάσιο, εμπορικό κέντρο, κλπ.

Το χαρακτηριστικό όλων αυτών των θεσμών είναι η ιεραρχική τους οργάνωση. Ο κοινωνικός αυτός έλεγχος έχει ως στόχο την “προστασία” της ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής θέσμισης.

Η εργασία καθενός από εμάς είναι μόνο ένα σημείο των σωμάτων μας μέσα στο παγκόσμιο μηχανισμό της κυριαρχίας. Κατά τη γνώμη μας η τάξη που θα ανατρέψει δεν είναι η εργατική, αλλά η “τάξη” των εξεγερμένων μιας διαρκούς εξέγερσης στα διάφορα επίπεδα της πάλης: το εργοστάσιο, το σχολείο, το σουπερμαρκετ, την οικογένεια, τις συντροφικές σχέσεις και πάει λέγοντας.

Η πρωτοβουλία, κίνησης, συνδικαλιστική ή όπως μας αρέσει στους χώρους εργασίας…οφείλει να διασφαλίζει την πρακτική της αυτοθέσμισης της διαρκούς εξέγερσης. Οι κινήσεις μας πρέπει να αμφισβητούν κάθε κυρίαρχη θέσμιση στο επίπεδο της κοινωνίας, [οικονομία, πολιτική, διαχείριση της πληροφορίας, πολιτισμό κλπ] με σκοπό την καταστροφή τους. Οι κινήσεις οφείλουν να αρνηθούν όχι μόνο τη μισθωτή σκλαβιά αλλά και την ίδια την εργασία μέσω της απελευθέρωσης μας από τα δεσμά της, αναγνωρίζοντας βέβαια ότι αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα από την ανάλογη δημιουργία στο χρόνο της ζωής [κακώς εννοούμενου ως ελεύθερου χρόνου]. Οι κινήσεις μας οργανώνονται αντιεραρχικά, άμεσα δημοκρατικά, χωρίς αντιπροσώπους και ειδικούς, με στόχο την ίδρυση σωματείων βάσης και παράλληλα προσπαθούν για το μεταξύ τους συντονισμό τόσο στο επίπεδο της άρνησης της εργασίας, όσο και στο επίπεδο της αυτοθέσμισης της καθημερινότητας μας [παραγωγή, κατανάλωση, πολιτισμό]. Την εξάλειψη του όποιου δίπολου είτε ποιοτικού είτε ποσοτικού που παγιδεύει κάθε νοημοσύνη στην αντιπαλότητα και παίζει με το διαίρει και βασίλευε τις κοινωνίες. Επίσης η πραγμάτωση μιας συνεχής εξέγερσης ως δυναμική ζύμωσης, επανακάλυψης και επαναπροσδιορισμού όσων παραμέτρων χρειάζονται πάντοτε από τα κάτω με την οικοδόμηση δομών οι οποίες δεν θα διέπονται από καμιά καθοδηγητική τακτική και κυρίως δεν θα διαμορφώνουν συνθήκες αγοράς.

Δεν μπορούμε να συμμετάσχουν στον κρατικά θεσμισμένο συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Θα δημιουργήσουμε συνελεύσεις της βάσης των εργαζόμενων. Τα πιο κατάλληλα όπλα είναι αυτοδιαχείριση με ριζική αλλαγή των σχέσεων παραγωγής στα πλαίσια κάθε παραγωγικής μονάδας: από την τεχνολογία που χρησιμοποιείται μέχρι και το ωράριο, από τον εσωτερικό καταμερισμό εργασίας μέχρι και το πρόγραμμα, από την εκτέλεση της εργασίας μέχρι τη διαχείριση, ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ. Να δημιουργήσουμε αυτόνομους κοινωνικούς χώρους που θα εξυπηρετούν εμάς. Να δημιουργήσουμε ορατότητα του κόσμου που διεκδικούμε.

Απελεύθεροι

Σχετικά με τις κινητοποιήσεις στη Γαλλία

Εκατομμύρια άνθρωποι έχουν κατέβει στους δρόμους της Γαλλίας με αφορμή το νομοσχέδιο που προωθεί η κυβέρνηση του φασίστα Σαρκοζί για το συνταξιοδοτικό, που προβλέπει μεταξύ άλλων την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης από 60 έτη που είναι σήμερα σε 62.

Κράτος και αφεντικά με το πρόσχημα της δήθεν οικονομικής κρίσης προσπαθούν να πείσουν τους Γάλλους ότι η μόνη λύση για διέξοδο είναι η μετατροπή των εργαζομένων σε ισοβίτες δούλους.

Η αντίδραση από μέρους των εργατών και των συνδικάτων ήταν άμεση.

Λουκέτα σε εργοστάσια, καταλήψεις, σαμποτάζ, διαμαρτυρίες και συγκρούσεις.

Αμέσως μπήκαν αποφασισμένοι στο παιχνίδι οι μαθητές και ο φοιτητές, οι νέοι των προαστίων και οι μετανάστες. Οι σπίθες δεν άργησαν να γίνουν φωτιές και οι φωτιές πρώτο θέμα των ανθρωποφάγων Μ.Μ.Ε. Καθόλου άγνωστη εικόνα για τους Έλληνες τηλεθεατές. Αλλά πως έφτασε η Γαλλία, μια χώρα που σε σχέση με την Ελλάδα βρίσκεται σε λιγότερο επώδυνη θέση, να γίνει το επίκεντρο μιας τέτοιας διαμάχης, τόσο έντονης και δυναμικής;

Το χρεοκοπημένο πολιτικό και κοινωνικό μοντέλο, το εχθρικό προς τις ανθρώπινες ανάγκες οικονομικό σύστημα, η καταπίεση της κάθε αρχής, η εργασία ως (αντιπαραγωγική όσον αφορά τις πραγματικές ανθρώπινες ανάγκες) δουλεία, ο καθημερινός εξευτελισμός και αλλοτρίωση της προσωπικότητας και της ατομικότητας, το σαράκι στον ίδιο τον σάπιο ιστό της κοινωνίας… Αυτές  είναι μερικές μόνο από τις αιτίες που ψάχνετε. Τα δυο επιπλέον χρόνια δουλείας για τους Γάλλους είναι απλά η αφορμή.

Στις δράσης που ακολούθησαν παρατηρούμε μια ολοένα και αυξανόμενη ριζοσπαστικοποίηση μιας μερίδας της γαλλικής κοινωνίας και ιδιαίτερα της νεολαίας η οποία φαίνεται να μεταδίδεται ραγδαία. Συγκρούσεις με την αστυνομία, πυρπολήσεις πολυτελών καταστημάτων σπασμένες βιτρίνες και απαλλοτριώσεις. Η οργή αυτή περισσότερο από μια πράξη εκδίκησης ή εξαγνισμού είναι το φυσικό επακόλουθο των χρεοκοπημένων πολιτικών πρακτικών δεξιών κ αριστερών ενός μίζερου και ανθυγιεινού συστήματος που ότι δεν μπορεί να καταπιεί το ξερνάει. Τώρα είναι πιο συνειδητοποιημένοι από ποτέ. Η κινηματική βια είναι ένα ακόμα εργαλείο στα χέρια των απανταχού καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων. Ναι, οι εξεγερμένοι νέοι έχουν συνείδηση των πράξεών τους όπως άλλωστε την έχουν και οι εργαζόμενοι οι αστοί, τα αφεντικά, οι δεξιοί, οι αριστεροί, οι φασίστες,οι σοσιαλιστές, οι μπάτσοι… . Πόσο πιο αποτελεσματικά να το φωνάξουν ότι ο κόσμος τον οποίων κληρονόμησαν δεν έχει καμιά πλέον θέση στα όνειρά τους. Δεν ικανοποιεί καμία ανάγκη τους, δεν τον χρειάζονται, δεν τον θέλουν…

Τα ζητήματα τίθενται πλέον ανοιχτά. Τι θέλουμε και πως το πραγματώνουμε. Ποιοί είναι οι εχθροί μας και ποιοί οι σύντροφοί μας. Τα ερωτήματα εγκυμονούνται καιρό και οι απαντήσεις γεννιούνται με τον ίδιο τρόπο  που γεννιέται ο καθένας και η καθεμιά μας. Έτσι δημιουργείται η ζωή κι έτσι η ζωή αγωνίζεται και θριαμβεύει πατώντας στα συντρίμμια ενός κόσμου παλιού και ξεφτισμένου που μόνο σαπίλα και μιζέρια έχει να προσφέρει.

Οι εξεγερμένοι της Γαλλίας δεν κάνουν τίποτα παραπάνω από το αυτονόητο. Αντεπιτίθενται στην κρατική τρομοκρατία, το σύγχρονο δουλεμπόριο, την καταπίεση, την μιζέρια, την κοινωνική αδικία και αποσύνθεση με τον πλέον ενδεδειγμένο τρόπο: Άγριες απεργίες, σαμποτάζ, συγκρούσεις, καταλήψεις και απαλλοτριώσεις.

Άντε και στα δικά μας!

Αλληλεγγύη στους εξεγερμένους της Γαλλίας.

Άμεση απελευθέρωση όλων των συλληφθέντων εργατών, μαθητών, φοιτητών, ανέργων, μεταναστών και λοιπών συμμετεχόντων στις κινητοποιήσεις

Αλληλεγγύη στους εξεγερμένους όλης της γης.

Αυτόνομο κοινωνικό στέκι Βέροιας Μπαρούτι.

Μία ακόμα απεργία των γραφειοκρατών. Ένας ακόμα στημένος αγώνας για να “παλέψουμε” για καλύτερους μισθούς, μεγαλύτερες συντάξεις, ασφαλιστικά δικαιώματα. Ένας ακόμα διάλογος ανάμεσα στα αφεντικά μας. Κεφάλαιο και κράτος παρέα με τους γραφειοκράτες της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ στήνουν ένα παζάρι εντυπώσεων, γύρω από το δικαίωμα μας να είμαστε χαρούμενοι δούλοι στα σκλαβοπάζαρα της αυτοκρατορίας, των μονοπωλίων και των υπερεθνικών οργανισμών. Ο στόχος τους μολονότι προφανής, επισκιάζεται από τις κινδυνολογίες των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας επιφανών δημοσιοκάφρων και οικονομολόγων. Από το πρωΐ μέχρι το βράδυ μας βομβαρδίζουν με το ίδιο αντιαισθητικό στιχάκι, βγαλμένο από ταινίες του Ξανθόπουλου: “Χρειάζονται θυσίες για να βγει η χώρα από την κρίση.” Ποια χώρα; η χώρα των αφεντικών ή η χώρα των μισθωτών σκλάβων, των επισφαλών σχέσεων εργασίας, των ανέργων, και των αυτοαπασχολούμενων;

Αυτό που δε μας λένε οι ειδικοί, το επικοινωνιακό και επιστημονικό ιερατείο των αφεντικών, είναι πως κάθε κρίση είναι κρίση συσσώρευσης, η οποία οδηγεί στη συγκέντρωση του κεφαλαίου. Δηλαδή τα αφεντικά αυξάνουν την εκμετάλλευση μας αυξάνοντας έτσι τα κέρδη τους. Ας δούμε λίγο τα μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση των σοσιαλιστών με τις ευλογίες φυσικά των διεθνών οργανισμών, για να βγάλουν από την κρίση:.

• Αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, δηλαδή δουλεία μέχρι να ψοφήσουμε
• Πάγωμα μισθών, επομένως αύξηση των κερδών κράτους και κεφαλαίου
• αύξηση των έμμεσων φόρων σε καύσιμα, ποτά, τσιγάρα κλπ,
• αύξηση των άμεσων φόρων για τους σκλάβους, μέσω της σύνδεσης του αφορολόγητου με την προσκόμιση των αποδείξεων. Αυτή τη στιγμή το 60% του μέσου μισθού των εργαζόμενων φορολογείται από το κράτος
• Παράλληλα σχεδιάζουν την αλλαγή στα θέματα της κρατικής ασφάλισης με στόχο την παραπέρα εμπορευματοποίηση της σχέση εμπορικής συναλλαγής με το κράτος, τους εργοδότες και τις ασφαλιστικές επιχειρήσεις.
• Τέλος υπόσχονται την ακόμα μεγαλύτερη ευχέρεια των εργοδοτών να προσλαμβάνουν, να απολύουν και να διατάσσουν την εργατική μας δύναμη, προκειμένου να προσαρμόζονται στις διακυμάνσεις της αγοράς και της ταξικής πάλης.

Κι επειδή ξέρουν ότι οι συνέπειες της επίθεσης στους εργαζόμενους θα έχει αντιστάσεις, ενισχύουν τον Τρόμο στους υπηκόους της χώρας. Παραπληροφορούν και προπαγανδίζουν με εικόνες εξαθλίωσης, (λιμών, ιών εγκληματικότητας κ.α) με στόχο να ενεργοποιήσουν τα ζωώδη ανακλαστικά της επιβίωσης των τηλεόπληκτων. Μπροστά στον εικονικό τους Αρμαγεδώνα υπόσχονται την αγκαλιά του Μεγάλου Αδερφού των κρατών φρουρίων. Έτσι οι ανακοινώσεις των κυβερνητών της Ελλαδικής αυτοκρατορικής επαρχίας για την έξοδο από την κρίση, συνοδεύονται όπως είναι φυσικό με μία αύξηση των μηχανισμών κοινωνικού ελέγχου. Περισσότεροι αστυνομικοί και κάμερες, περισσότερα όπλα και βιομετρικός έλεγχος, για την ασφάλεια των συμφερόντων των καπιταλιστών στο όνομα της “Δημοκρατίας” τους.

Παράλληλα ως σύγχρονοι Γκαίμπελς κατασκευάζουν την εικόνα του αναρχικού ως εχθρού της “Δημοκρατίας” και ενισχύουν τις επιθέσεις σε αγωνιστές, στέκια, καταλήψεις, και άλλα αμεσοδημοκρατικά εγχειρήματα αυτοοργάνωσης ανθρώπων, που ξεμυτίζουν από το δρόμο της υποταγής.

Απέναντι στην εξουσία του κράτους, του κεφαλαίου και των γραφειοκρατιών της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, εμείς οι κολασμένοι της γης, οι δημιουργοί του κοινωνικού πλούτου, προβάλουμε τα επαναστατικά μας σωματεία, φτιαγμένα με βάση τις αρχές της άμεσης δημοκρατίας και δράσης. Η ιστορία του εργατικού κινήματος αποδεικνύει ότι όποτε οι εργαζόμενοι ξεπέρασαν τους κομματικούς καθοδηγητές και γραφειοκράτες εκπροσώπους τους, πέτυχαν τη ρήξη με τα αφεντικά τους, καθορίζοντας ακόμα και όλα αυτά τα οποία κάποια στιγμή θεωρήθηκαν κατακτήσεις (οχτάωρο, τριμερή ασφάλιση, δωρεάν υγεία, παιδεία κλπ) . Οι κομμούνες της Γαλλίας, τα σοβιέτ τα πρώτα χρόνια της επανάστασης, τα εργατικά συμβούλια και οι κολλεκτίβες σε ολόκληρο τον κόσμο, ο επαναστατικός συνδικαλισμός στην Ισπανία κα, έδειξαν πως οι εργαζόμενοι μπορούν να φτιάξουν τους δικούς τους θεσμούς, για να οργανώσουν τη ζωή τους χωρίς τη μεσολάβηση των γραφειοκρατιών , των κομμάτων, των συνδικαλιστών και του κράτους.

Γνωρίζουμε ότι οι τεχνητές διαφοροποιήσεις ανά κλάδο ή ειδικότητα βοηθούν στο να αυξάνεται τόσο η παραγωγικότητα και η εκμετάλλευση της εργασίας από τα αφεντικά, όσο και η διάσπαση της αλληλεγγύης ανάμεσα στους εργαζόμενους. Παράλληλα κάνουν αναγκαία την ύπαρξη των γραφειοκρατών επαγγελματιών συνδικαλιστών, που μεσολαβούν ανάμεσα στις ζωές μας και το κράτος για να εξυπηρετήσουν τελικά τα συμφέροντα της συνδικαλιστικής τους νομεκλατούρας. Οι ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ έχουν μετατραπεί σε παραμάγαζα των αφεντικών, και οι δομές τους έχουν ενσωματωθεί στο δίκτυο των συμφερόντων του κράτους και του κεφαλαίου.

Στα επαναστατικά σωματεία των εργαζόμενων μπορούν να συμμετέχουν όλοι οι μισθωτοί σκλάβοι αλλά και οι αυτοαπασχολούμενοι, ανεξάρτητα από κλάδο και σχέση εργασίας, στον κρατικό και των ιδιωτικό τομέα, με στόχο την οργάνωση των αγώνων μας ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο, όχι για να διαπραγματευτούμε τα αυτονόητα αλλά για να αναλάβουμε αυτά που μας ανήκουν. Τα νέα σωματεία πρέπει και μπορούν να δημιουργήσουν ρήγματα σε όλες τις στιγμές της καθημερινής ζωής μας, στην παραγωγή, την κατανάλωση, τον πολιτισμό, την πληροφόρηση. Να καλλιεργούν την αλληλεγγύη και την ελευθερία σε κάθε μορφή έκφρασης και δημιουργίας των μελών τους.

Οι εργαζόμενοι δε χρειαζόμαστε την ιεραρχία ανάμεσα σε μέλη και προεδρία των σωματείων για να οργανωθούμε.. Οι αποφάσεις μας μπορούν να παίρνονται μέσα σε αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις, χωρίς κομματικούς και συνδικαλιστικούς πατρόνους, νταβαντζήδες των ονείρων μας. Τα σωματεία μας δεν έχουν ως στόχο την κατάληψη της εξουσίας από τους εργάτες, αλλά την άρνηση και την αποδόμηση κάθε σχέση εξουσίας στο εργοστάσιο, τη γειτονιά, το δήμο, στις καθημερινές μας σχέσεις. Όλες μορφές της οργάνωσης της ζωής μας βασίζονται στην αυτοδιεύθυνση από εμάς για εμάς, και όχι σε μία σχέση εξάρτησης από τα εκάστοτε αφεντικά σε κράτος και επιχειρήσεις. Βασικά χαρακτηριστικά αυτής της αυτοδιεύθυνσης είναι η κυκλική κατανομή των θέσεων “εκπροσώπησης” και η άμεση ανάκληση κάθε εκπροσώπου, που απομακρύνεται από τις συλλογικές μας επιλογές.

Δεν πιστεύουμε σε σωτήρες, σε άγιους και επαναστατικά κατηχητικά. Είμαστε οι κολασμένοι της γης και θεωρούμε ότι τα συνδικάτα μας μπορούν να γίνουν τα προεπαναστατικά σχολεία, που θα προετοιμάσουν το έδαφος για τις εξεγέρσεις μας στο παρόν και όχι σε κάποιο μακρινό παράδεισο των κομματικών γραφείων.

Στόχος των σωματείων δεν είναι η διαιώνιση της μισθωτής σκλαβιάς αλλά η άρνηση της μέσα από την κατάργηση του κεφαλαίου, αλλά και την επέκταση του ελεύθερου χρόνου μας. Ως τάξη μπορούμε να θέσουμε τις βάσεις για έναν πολιτισμό όπου η χαρά της δημιουργίας θα καταργήσει τις σχέσεις εξάρτησης και ρουτίνας που αναπαράγονται στην παραγωγική διαδικασία. Θέλουμε μια κοινωνία όπου η εργασία μας θα είναι δημιουργία και όχι καταναγκαστικό έργο στα στρατόπεδα της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής.

Πρωτοβουλία Εργαζόμενων για Ελευθεριακά Σωματεία Ημαθίας

Αυτόνομο Κοινωνικό Στέκι Μπαρούτι