Μία ακόμα απεργία των γραφειοκρατών. Ένας ακόμα στημένος αγώνας για να “παλέψουμε” για καλύτερους μισθούς, μεγαλύτερες συντάξεις, ασφαλιστικά δικαιώματα. Ένας ακόμα διάλογος ανάμεσα στα αφεντικά μας. Κεφάλαιο και κράτος παρέα με τους γραφειοκράτες της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ στήνουν ένα παζάρι εντυπώσεων, γύρω από το δικαίωμα μας να είμαστε χαρούμενοι δούλοι στα σκλαβοπάζαρα της αυτοκρατορίας, των μονοπωλίων και των υπερεθνικών οργανισμών. Ο στόχος τους μολονότι προφανής, επισκιάζεται από τις κινδυνολογίες των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας επιφανών δημοσιοκάφρων και οικονομολόγων. Από το πρωΐ μέχρι το βράδυ μας βομβαρδίζουν με το ίδιο αντιαισθητικό στιχάκι, βγαλμένο από ταινίες του Ξανθόπουλου: “Χρειάζονται θυσίες για να βγει η χώρα από την κρίση.” Ποια χώρα; η χώρα των αφεντικών ή η χώρα των μισθωτών σκλάβων, των επισφαλών σχέσεων εργασίας, των ανέργων, και των αυτοαπασχολούμενων;

Αυτό που δε μας λένε οι ειδικοί, το επικοινωνιακό και επιστημονικό ιερατείο των αφεντικών, είναι πως κάθε κρίση είναι κρίση συσσώρευσης, η οποία οδηγεί στη συγκέντρωση του κεφαλαίου. Δηλαδή τα αφεντικά αυξάνουν την εκμετάλλευση μας αυξάνοντας έτσι τα κέρδη τους. Ας δούμε λίγο τα μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση των σοσιαλιστών με τις ευλογίες φυσικά των διεθνών οργανισμών, για να βγάλουν από την κρίση:.

• Αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, δηλαδή δουλεία μέχρι να ψοφήσουμε
• Πάγωμα μισθών, επομένως αύξηση των κερδών κράτους και κεφαλαίου
• αύξηση των έμμεσων φόρων σε καύσιμα, ποτά, τσιγάρα κλπ,
• αύξηση των άμεσων φόρων για τους σκλάβους, μέσω της σύνδεσης του αφορολόγητου με την προσκόμιση των αποδείξεων. Αυτή τη στιγμή το 60% του μέσου μισθού των εργαζόμενων φορολογείται από το κράτος
• Παράλληλα σχεδιάζουν την αλλαγή στα θέματα της κρατικής ασφάλισης με στόχο την παραπέρα εμπορευματοποίηση της σχέση εμπορικής συναλλαγής με το κράτος, τους εργοδότες και τις ασφαλιστικές επιχειρήσεις.
• Τέλος υπόσχονται την ακόμα μεγαλύτερη ευχέρεια των εργοδοτών να προσλαμβάνουν, να απολύουν και να διατάσσουν την εργατική μας δύναμη, προκειμένου να προσαρμόζονται στις διακυμάνσεις της αγοράς και της ταξικής πάλης.

Κι επειδή ξέρουν ότι οι συνέπειες της επίθεσης στους εργαζόμενους θα έχει αντιστάσεις, ενισχύουν τον Τρόμο στους υπηκόους της χώρας. Παραπληροφορούν και προπαγανδίζουν με εικόνες εξαθλίωσης, (λιμών, ιών εγκληματικότητας κ.α) με στόχο να ενεργοποιήσουν τα ζωώδη ανακλαστικά της επιβίωσης των τηλεόπληκτων. Μπροστά στον εικονικό τους Αρμαγεδώνα υπόσχονται την αγκαλιά του Μεγάλου Αδερφού των κρατών φρουρίων. Έτσι οι ανακοινώσεις των κυβερνητών της Ελλαδικής αυτοκρατορικής επαρχίας για την έξοδο από την κρίση, συνοδεύονται όπως είναι φυσικό με μία αύξηση των μηχανισμών κοινωνικού ελέγχου. Περισσότεροι αστυνομικοί και κάμερες, περισσότερα όπλα και βιομετρικός έλεγχος, για την ασφάλεια των συμφερόντων των καπιταλιστών στο όνομα της “Δημοκρατίας” τους.

Παράλληλα ως σύγχρονοι Γκαίμπελς κατασκευάζουν την εικόνα του αναρχικού ως εχθρού της “Δημοκρατίας” και ενισχύουν τις επιθέσεις σε αγωνιστές, στέκια, καταλήψεις, και άλλα αμεσοδημοκρατικά εγχειρήματα αυτοοργάνωσης ανθρώπων, που ξεμυτίζουν από το δρόμο της υποταγής.

Απέναντι στην εξουσία του κράτους, του κεφαλαίου και των γραφειοκρατιών της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, εμείς οι κολασμένοι της γης, οι δημιουργοί του κοινωνικού πλούτου, προβάλουμε τα επαναστατικά μας σωματεία, φτιαγμένα με βάση τις αρχές της άμεσης δημοκρατίας και δράσης. Η ιστορία του εργατικού κινήματος αποδεικνύει ότι όποτε οι εργαζόμενοι ξεπέρασαν τους κομματικούς καθοδηγητές και γραφειοκράτες εκπροσώπους τους, πέτυχαν τη ρήξη με τα αφεντικά τους, καθορίζοντας ακόμα και όλα αυτά τα οποία κάποια στιγμή θεωρήθηκαν κατακτήσεις (οχτάωρο, τριμερή ασφάλιση, δωρεάν υγεία, παιδεία κλπ) . Οι κομμούνες της Γαλλίας, τα σοβιέτ τα πρώτα χρόνια της επανάστασης, τα εργατικά συμβούλια και οι κολλεκτίβες σε ολόκληρο τον κόσμο, ο επαναστατικός συνδικαλισμός στην Ισπανία κα, έδειξαν πως οι εργαζόμενοι μπορούν να φτιάξουν τους δικούς τους θεσμούς, για να οργανώσουν τη ζωή τους χωρίς τη μεσολάβηση των γραφειοκρατιών , των κομμάτων, των συνδικαλιστών και του κράτους.

Γνωρίζουμε ότι οι τεχνητές διαφοροποιήσεις ανά κλάδο ή ειδικότητα βοηθούν στο να αυξάνεται τόσο η παραγωγικότητα και η εκμετάλλευση της εργασίας από τα αφεντικά, όσο και η διάσπαση της αλληλεγγύης ανάμεσα στους εργαζόμενους. Παράλληλα κάνουν αναγκαία την ύπαρξη των γραφειοκρατών επαγγελματιών συνδικαλιστών, που μεσολαβούν ανάμεσα στις ζωές μας και το κράτος για να εξυπηρετήσουν τελικά τα συμφέροντα της συνδικαλιστικής τους νομεκλατούρας. Οι ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ έχουν μετατραπεί σε παραμάγαζα των αφεντικών, και οι δομές τους έχουν ενσωματωθεί στο δίκτυο των συμφερόντων του κράτους και του κεφαλαίου.

Στα επαναστατικά σωματεία των εργαζόμενων μπορούν να συμμετέχουν όλοι οι μισθωτοί σκλάβοι αλλά και οι αυτοαπασχολούμενοι, ανεξάρτητα από κλάδο και σχέση εργασίας, στον κρατικό και των ιδιωτικό τομέα, με στόχο την οργάνωση των αγώνων μας ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο, όχι για να διαπραγματευτούμε τα αυτονόητα αλλά για να αναλάβουμε αυτά που μας ανήκουν. Τα νέα σωματεία πρέπει και μπορούν να δημιουργήσουν ρήγματα σε όλες τις στιγμές της καθημερινής ζωής μας, στην παραγωγή, την κατανάλωση, τον πολιτισμό, την πληροφόρηση. Να καλλιεργούν την αλληλεγγύη και την ελευθερία σε κάθε μορφή έκφρασης και δημιουργίας των μελών τους.

Οι εργαζόμενοι δε χρειαζόμαστε την ιεραρχία ανάμεσα σε μέλη και προεδρία των σωματείων για να οργανωθούμε.. Οι αποφάσεις μας μπορούν να παίρνονται μέσα σε αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις, χωρίς κομματικούς και συνδικαλιστικούς πατρόνους, νταβαντζήδες των ονείρων μας. Τα σωματεία μας δεν έχουν ως στόχο την κατάληψη της εξουσίας από τους εργάτες, αλλά την άρνηση και την αποδόμηση κάθε σχέση εξουσίας στο εργοστάσιο, τη γειτονιά, το δήμο, στις καθημερινές μας σχέσεις. Όλες μορφές της οργάνωσης της ζωής μας βασίζονται στην αυτοδιεύθυνση από εμάς για εμάς, και όχι σε μία σχέση εξάρτησης από τα εκάστοτε αφεντικά σε κράτος και επιχειρήσεις. Βασικά χαρακτηριστικά αυτής της αυτοδιεύθυνσης είναι η κυκλική κατανομή των θέσεων “εκπροσώπησης” και η άμεση ανάκληση κάθε εκπροσώπου, που απομακρύνεται από τις συλλογικές μας επιλογές.

Δεν πιστεύουμε σε σωτήρες, σε άγιους και επαναστατικά κατηχητικά. Είμαστε οι κολασμένοι της γης και θεωρούμε ότι τα συνδικάτα μας μπορούν να γίνουν τα προεπαναστατικά σχολεία, που θα προετοιμάσουν το έδαφος για τις εξεγέρσεις μας στο παρόν και όχι σε κάποιο μακρινό παράδεισο των κομματικών γραφείων.

Στόχος των σωματείων δεν είναι η διαιώνιση της μισθωτής σκλαβιάς αλλά η άρνηση της μέσα από την κατάργηση του κεφαλαίου, αλλά και την επέκταση του ελεύθερου χρόνου μας. Ως τάξη μπορούμε να θέσουμε τις βάσεις για έναν πολιτισμό όπου η χαρά της δημιουργίας θα καταργήσει τις σχέσεις εξάρτησης και ρουτίνας που αναπαράγονται στην παραγωγική διαδικασία. Θέλουμε μια κοινωνία όπου η εργασία μας θα είναι δημιουργία και όχι καταναγκαστικό έργο στα στρατόπεδα της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής.

Πρωτοβουλία Εργαζόμενων για Ελευθεριακά Σωματεία Ημαθίας

Αυτόνομο Κοινωνικό Στέκι Μπαρούτι

Μέσα στα πλαίσια της αυτονομίας το αυτόνομο κοινωνικό στέκι baruti συνεχίζει τους συσχετισμούς για την αυτοδιαχείριση στους εργασιακούς χώρους.

Το Ντοκιμαντέρ θα προβληθεί στις 7 μμ. την κυριακή 10/1