Η κοινωνική θέση του εργαζόμενου…. [ανάποδα με τα χέρια στις τσέπες]
Τα τελευταία τριακόσια χρόνια τα συστήματα οργάνωσης της παραγωγής και της κατανάλωσης στηριζόταν στη μισθωτή εργασία. Σε όλες τις διαφορετικές τις εκδοχές, καπιταλιστική, κρατικοκαπιταλιστική, κρατικοσοσιαλιστική κλπ ο εργαζόμενος πουλούσε την εργατική του δύναμη στα αφεντικά, (καπιταλιστικά ή κρατικά ή και τα δύο) για έναν μισθό, διαπραγματευόμενος την αξία της σε έναν διαρκή οικονομίστικο αγώνα και όχι μόνο. Η βασική μορφή οργάνωσης του αγώνα αυτού ήταν η συνδικαλιστική. Τι έχει αλλάξει όμως;
Οι επιχειρήσεις διαχέονται σε ολόκληρο τον πλανήτη εκμεταλλευόμενες κύρια τις νέες τεχνολογίες της πληροφορικής και γενικότερα της κυβερνητικής. Παράλληλα αναδύεται το μοντέλο του ελαστικού ή επισφαλή εργαζόμενου. Στην εποχή μας πλέον η ελευθερία κίνησης κεφαλαίου, εργασίας και εμπορευμάτων είναι το μότο της καπιταλιστικής κυριαρχίας.
Αυτά όμως είναι ένα μόνο κομμάτι του παζλ της κοινωνίας μας. Οι αλλαγές αυτές στηρίχθηκαν πάνω στην κατανάλωση, την οποία όμως πλέον δεν την εξασφαλίζει το κράτος αλλά οι τράπεζες, με τους πολύπλοκους μηχανισμούς πίστωσης. Ο εργαζόμενος πλέον είναι μέρος της μηχανής στην παραγωγή, στην κατανάλωση, το θέαμα, το λάιφ στάϊλ, είναι υπήκοος και μέρος του εκάστοτε target group, είναι θύμα, θύτης και δημιουργός της επόμενης διαφήμισης που τον αφορά.
Εξουσία: αυτή η σκύλα της καταπίεσης. Λες να προτιμήσω την αδελφή της Χάρυβδη
Oι κυριαρχούμενοι γουστάρουν τις “επίχρυσες” αλυσίδες τους. Ο μηχανισμός της ταύτισης της επιθυμίας των κυριαρχούμενων με τους μηχανισμούς της κυριαρχίας διαμορφώνεται γύρω από την ασφάλεια της υλοποίησης αυτής της επιθυμίας. Η εξουσία αναπαράγει την δομή της αγίας οικογένειας σε όλα τα επίπεδα της καθημερινότητα σας: κράτος, επιχείρηση, ΜΜΕ, έλεγχο… Ο κυρίαρχος πατέρας-μητέρα, αρχηγός, ειδικός/η, διευθυντής/τρια, πολιτικός αντιπρόσωπος, καθηγητής/τρια, εξασφαλίζει στον κυριαρχούμενο τα μέσα της διατήρησης του. Όλες οι σχέσεις εξουσίας έχουν παράλληλα δύο στόχους: το άτομο και τον πληθυσμό.
Εργασία – Επιστροφή στο μέλλον……. Ας ζήσουμε στο διαρκές μετά.
Είμαστε άντρες/γυναίκες, εργαζόμενοι, υπήκοοι, μαθητές, οπαδοί, με μία ή περισσότερες εθνικές αναφορές, τηλεόπληκτοι, καταναλωτές, περσόνες στο διαδίκτυο κλπ κλπ κλπ, προσωπικές ταυτότητες της οποίες διαχειριζόμαστε στη ζωή μας. Η διαχείριση αυτή γίνεται μέσα από την κίνηση μας από θεσμό σε θεσμό, οικογένεια, σχολείο, στρατός, κράτος, εργοστάσιο, εμπορικό κέντρο, κλπ.
Το χαρακτηριστικό όλων αυτών των θεσμών είναι η ιεραρχική τους οργάνωση. Ο κοινωνικός αυτός έλεγχος έχει ως στόχο την “προστασία” της ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής θέσμισης.
Η εργασία καθενός από εμάς είναι μόνο ένα σημείο των σωμάτων μας μέσα στο παγκόσμιο μηχανισμό της κυριαρχίας. Κατά τη γνώμη μας η τάξη που θα ανατρέψει δεν είναι η εργατική, αλλά η “τάξη” των εξεγερμένων μιας διαρκούς εξέγερσης στα διάφορα επίπεδα της πάλης: το εργοστάσιο, το σχολείο, το σουπερμαρκετ, την οικογένεια, τις συντροφικές σχέσεις και πάει λέγοντας.
Η πρωτοβουλία, κίνησης, συνδικαλιστική ή όπως μας αρέσει στους χώρους εργασίας…οφείλει να διασφαλίζει την πρακτική της αυτοθέσμισης της διαρκούς εξέγερσης. Οι κινήσεις μας πρέπει να αμφισβητούν κάθε κυρίαρχη θέσμιση στο επίπεδο της κοινωνίας, [οικονομία, πολιτική, διαχείριση της πληροφορίας, πολιτισμό κλπ] με σκοπό την καταστροφή τους. Οι κινήσεις οφείλουν να αρνηθούν όχι μόνο τη μισθωτή σκλαβιά αλλά και την ίδια την εργασία μέσω της απελευθέρωσης μας από τα δεσμά της, αναγνωρίζοντας βέβαια ότι αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα από την ανάλογη δημιουργία στο χρόνο της ζωής [κακώς εννοούμενου ως ελεύθερου χρόνου]. Οι κινήσεις μας οργανώνονται αντιεραρχικά, άμεσα δημοκρατικά, χωρίς αντιπροσώπους και ειδικούς, με στόχο την ίδρυση σωματείων βάσης και παράλληλα προσπαθούν για το μεταξύ τους συντονισμό τόσο στο επίπεδο της άρνησης της εργασίας, όσο και στο επίπεδο της αυτοθέσμισης της καθημερινότητας μας [παραγωγή, κατανάλωση, πολιτισμό]. Την εξάλειψη του όποιου δίπολου είτε ποιοτικού είτε ποσοτικού που παγιδεύει κάθε νοημοσύνη στην αντιπαλότητα και παίζει με το διαίρει και βασίλευε τις κοινωνίες. Επίσης η πραγμάτωση μιας συνεχής εξέγερσης ως δυναμική ζύμωσης, επανακάλυψης και επαναπροσδιορισμού όσων παραμέτρων χρειάζονται πάντοτε από τα κάτω με την οικοδόμηση δομών οι οποίες δεν θα διέπονται από καμιά καθοδηγητική τακτική και κυρίως δεν θα διαμορφώνουν συνθήκες αγοράς.
Δεν μπορούμε να συμμετάσχουν στον κρατικά θεσμισμένο συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Θα δημιουργήσουμε συνελεύσεις της βάσης των εργαζόμενων. Τα πιο κατάλληλα όπλα είναι αυτοδιαχείριση με ριζική αλλαγή των σχέσεων παραγωγής στα πλαίσια κάθε παραγωγικής μονάδας: από την τεχνολογία που χρησιμοποιείται μέχρι και το ωράριο, από τον εσωτερικό καταμερισμό εργασίας μέχρι και το πρόγραμμα, από την εκτέλεση της εργασίας μέχρι τη διαχείριση, ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ. Να δημιουργήσουμε αυτόνομους κοινωνικούς χώρους που θα εξυπηρετούν εμάς. Να δημιουργήσουμε ορατότητα του κόσμου που διεκδικούμε.
Απελεύθεροι